De vita solitaria

"Paucos homines novi quibus opusculorum meorum tanta dignatio tantusque sit amor, quantus tibi fidentissime non « videtur esse » sed « est » dixerim. Nam neque de sincero et niveo candore tui pectoris fictum fucatum ve aliquid suspicor, neque fictionem, siqua esset, tam diu tegi potuisse arbitror. Ut enim immortalis est veritas, sic fictio et mendacium non durant. Simulata illico patescunt, et magno studio compta cesaries vento turbatur exiguo, et operose licet impressus fucus levi sudore diluitur, et argutum quoque mendacium vero cedit coramque pressius intuente diaphanum est, opertum omne retegitur, abeunt umbre, nativusque rebus color manet, et latere diutius magnus est labor. Nemo sub aquis diu vivit; erumpat oportet et frontem quam celabat aperiat. His argumentis inducor ut credam quod valde cupio (sumus autem faciles ad credendum quod delectat): posse tibi res meas, pater optime, placere, que ut paucis placeant laboro, quando, ut vides, sepe res novas tracto durasque et rigidas, peregrinasque sententias et ab omnia moderantis vulgi sensibus atque auribus abhorrentes."